Rozdział 15

 Muzyka

- Skoro to nie jest prawdą to możecie oczywiście zaprzeczyć, prawda?- Louis wstał z fotela i stanął z założonymi na piersi rękoma.  

- Oczywiście, że możemy. Nie kocham Zayn'a. A przynajmniej nie w takim sensie jak myślicie.- Zaprzeczyłam od razu i spojrzałam na siedzącego cicho Zayn'a.- No dalej. Powiedz im.- Ponagliłam go. 

- Lottie, ja...  

- No powiedz!- Krzyknęłam.  

- Nie mogę.- Wyszeptał i schował twarz w dłoniach. Mój wzrok od razu spoczął na stojącej Perrie.

To co w tej chwili działo się w mojej głowie było nie do opisania. Wszystkie te dziwne uczucia mieszały się w jedno i powodowały ten charakterystyczny ucisk w brzuchu. 

Wrzucałam pierwsze lepsze rzeczy do otwartej walizki co chwilę ścierając z twarzy słone kropelki, które przysłaniały mi widok na świat. Gdy odwróciłam się aby wejść do łazienki moją uwagę przykuło zdjęcie stojące na szafce. Ja, Perrie i Zayn. Jak on mógł coś takiego zrobić? Mi? Jej? Przecież... To się po prostu nie mieściło w głowie i szczerze cały czas miałam nadzieję, że zaraz się obudzę z krzykiem. Jak na razie nic takiego się nie stało. 

- Jesteś kłamcą!- Krzyk mojej kuzynki nakazał mi otwarcie drzwi i wyjrzenie na korytarz. Perrie stała przy drzwiach od swojej sypialni, a na przeciwko niej stał Zayn, który starał się chyba przemówić jej do rozumu. Jakby to było możliwe. 

- Perrie, proszę cię pozwól mi to wytłumaczyć.- Gdy brunet zrobił krok w stronę blondynki, ona szybko odwróciła się, otwarła drzwi od pokoju i zniknęła w pomieszczeniu trzaskając przy okazji mocno drzwiami.

Spojrzenie Zayn'a przeniosło się na mnie. Nie wiedząc co mam zrobić wróciłam do pustego pokoju zamykając cicho drzwi. To co działo się w tym domu było okropne. Musiałam stąd zniknąć jak najszybciej. 

Gdy prawie wszystkie moje rzeczy zniknęły z szafy jak i garderoby ktoś zapukał do drzwi. Spięłam się myśląc, że to Zayn dlatego nie odezwałam się ani słowem. Może pomyśli, że śpię i sobie pójdzie. Przełknęłam głośno ślinę gdy klamka ugięła się, a drzwi uchyliły. Do pomieszczenia wszedł Harry, z czerwonymi oczami. 

- Wyjdź.- Powiedziałam momentalnie i zacisnęłam mocno zęby w celu powstrzymania łez. Brunet zamiast wyjść zamknął za sobą drzwi i spojrzał na mnie hardo.

- Nie. Musisz usłyszeć to co mam do powiedzenia.- Doskonale zdawałam sobie sprawę, że nie tylko ja powstrzymuję w tej chwili łzy.

- Nic nie muszę. Nasłuchałam się wystarczająco dużo.- Zapięłam walizkę leżącą na moim łóżku i z lekkim trudem zestawiłam ją na ziemię.

- Co ty robisz?- Harry podszedł do mnie, odsunął mnie od walizki, którą otworzył i zaczął wyrzucać z niej pojedyncze rzeczy.

- Zostaw to.- Zaczęłam wyrywać mu bluzki z rąk i znów wciskać do walizki.- Harry!- Krzyknęłam aby ten skupił na mnie swoją uwagę. Gdy ujrzałam jego zielone oczy, które błyszczały od łez coś ścisnęło mnie za serce. 

- Przepraszam Lottie.- Wyszeptał i rozpłakał się jak małe dziecko, które straciło swoją ulubioną zabawkę. Wiedziałam, że wcześniej również musiał płakać co ukazywały jego czerwone oczy. 

- Nie sądzisz, że na to już za późno?- Zdusiłam w sobie współczucie dla niego i z powrotem wrzuciłam wszystkie rzeczy do walizki po czym zapięłam ją i wyciągnęłam z pokoju. Przechodziwszy obok sypialni Perrie chciałam tam wejść powiedzieć, że to nie moja wina ale szybko doszłam do wniosku, że to na nic. 

Ona mnie nienawidzi, a ja nie mogę być na nią o to zła. 

Gdy udało dotrzeć mi się na dół napotkałam zdziwione spojrzenia Liam'a, Niall'a i pełne dumny spojrzenie Lou. Wreszcie ma to czego chciał. 

- Sądzę, że już nie będą mi potrzebne.- Wyciągnęłam z kieszeni bluzy klucze, które oddałam w ręce zmieszanego Liam'a. 

- Lottie!- Ze szczytu schodów zbiegł zapłakany Harry. Chciałam go zignorować i wyjść z tego cholernego domu ale zauważyłam, że Styles trzyma w ręce coś co należało do mnie.- To nie Louis go zabrał tylko ja. Zauważyłem go kiedyś i byłem ciekaw czy napisałaś coś o mnie.- Harry wyciągnął zeszyt w moją stronę, a ja z wahaniem wzięłam go od niego. 

- Powiedz Harry: dlaczego? Dlaczego akurat ty? Louis dręczy mnie od samego początku tylko i wyłącznie dla swojej pieprzonej rozrywki. Liam i Niall ignorują mnie co nie jest wcale za fajne. Myślałam, że chociaż ty... Po tych wszystkich słowach... Dlaczego?- Z moich oczu wypłynęły łzy, które ukazywały wszystko to co dusiłam w środku. 

- Kocham go Lottie. On jest dla mnie jak brat i zrobiłbym dla niego wszystko.

- A więc życzę ci z nim szczęścia Harry.- Chwyciłam rączkę walizki i ruszyłam ku wyjściu. Zatrzymałam się przy koszu na śmieci i po małej walce samej z sobą wyrzuciłam do niego zeszyt. Teraz to tylko śmieć. 

***

- Zawołaj je to wtedy zobaczysz, że mnie znają!- Krzyknęłam do ochroniarza. Byłam wściekła, smutna, głodna i przemarznięta, a ten głupi pajac nie chciał mnie wpuścić.

- Każda tutaj tak mówi dziewczynko.- Odpowiedział mi i znów przyjął swoją pozycję, z obojętną miną.

- Ale ja nie jestem jak każda.- Wysyczałam i dopiero po chwili zorientowałam się, że przecież mogę zadzwonić. Z wielkim trudem wyciągnęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer czekając aż dziewczyna odbierze.

- Lottie! Jak miło, że dzwonisz. Co u ciebie?- Wesoły głos Jade rozniósł się po drugiej stronie telefonu.

- Możesz wyjść przed dom? Ochroniarz nie chce mnie wpuścić.- Powiedziałam i rozłączyłam się od razu unikając tym samym niepotrzebnych pytań. 

Po chwili drzwi domu otwarły się, a z nich wyskoczyła Jade w piżamie i kapciach króliczkach na nogach. Podleciała do ochroniarza powiedziała mu coś na ucho, a ten otworzył mi furtkę i przepuścił mnie na podwórko pilnując aby żadna z rozkrzyczanych fanek nie dostała się do środka wraz ze mną. W całkowitej ciszy (nie licząc krzyków fanek) udałyśmy się z Jade do domu. Postawiłam w korytarzu walizkę i bez słowa wytłumaczenia przytuliłam się do dziewczyny zaciskając mocno powieki.

- Lottie, kochanie co się stało?- Jade przytuliła mnie mocno do siebie i zaczęła pocierać moje plecy.

- Wszystko jest nie tak Jade. Wszystko jest nie tak.

- Hej, nie wiem co się stało ale wydaję mi się, że czekolada albo kubek lodów ci pomoże. Chodź.- Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie po czym chwyciła mnie za rękę i poprowadziła do kuchni.

Harry.

Muzyka 

Wyszedłem zza zakrętu i z jednej strony ucieszyłem się na widok domu, a z drugiej zmartwiłem. Teraz będę musiał przejść przez szereg pytań, których wolałbym uniknąć. 

Mimo wszystko wszedłem do domu i zamknąłem za sobą cicho drzwi. Tak dawno tu nie byłem, że poczułem się niemal jak w obcym miejscu. Ściany niegdyś kremowe, teraz były zielone, a brązowe płytki na podłodze zastąpiły ciemne panele. 

- Mamo?- Zapytałem cicho i skierowałem się w stronę salonu, z którego dochodził ściszony głos z telewizora. Gdy ujrzałem pomieszczenie ucieszyłem się, że chociaż tutaj nic się nie zmieniło. 

Na środku pomieszczenia nadal stała ta sama kanapa, którą ubrudziłem wraz z Gemmą, sokiem z porzeczek, w okół niej dwa fotele, a pomiędzy mały stolik do kawy, na którym zawsze walały się gazety mamy. Ciemne meble, które były przyozdobione zdjęciami moimi jak i mojej siostry. Zdjęcia przedstawiały całe nasze dotychczasowe życie. Od narodzin, aż do dnia dzisiejszego. Stało tam nawet zdjęcie z chłopakami, które zostało zrobione tydzień po tym jak połączono nas w zespół. 

- Harry?- Mama wstała z kanapy i mimo zdziwienia, które malowało jej się na twarzy uściskała mnie mocno. Nie chciałem jej puszczać. Przez chwilę poczułem się tak jak kiedyś gdy wieczorem przychodziłem przytulić mamę przed snem, a ona zawsze całowała mnie w czoło, i mówiła, że bardzo mnie kocha. 

- Stęskniłem się.- Wyszeptałem, gdy niestety  opuściłem ramiona mamy.

- Dawno się nie widzieliśmy Harry.- Robin podszedł do mnie uścisnął mi dłoń i uśmiechając się do mnie jak i do mamy zostawił nas samych tłumacząc, że niby ma coś do zrobienia. 

Zasiadłem wraz z mamą na kanapie i zamknąłem oczy odchylając głowę do tyłu. 

- Kochanie co się stało?- Spojrzałem na mamę, która uśmiechała się do mnie ciepło, ale swoim spojrzeniem dawała mi jasno do zrozumienia, że mam jej wszystko opowiedzieć.

- Tak w skrócie? Rozwaliłem związek swoich przyjaciół i postawiłem przyjaźń ponad miłość i swoje szczęście.- Odpowiedziałem i znów zamknąłem oczy. ''Ujrzałem'' blondynkę, która wpatrywała się we mnie z wielkim żalem. Jej niebieskie oczy błyszczały od łez, a te złote obramówki przy źrenicach były przez to jeszcze wyraźniejsze niż zawsze. Wyglądała już dziś tak. Wpatrywała się we mnie a potem odeszła nie wiadomo gdzie.

- Dlaczego to zrobiłeś skoro teraz żałujesz?- Poczułem jak mama oplata mnie swoją ręką w pasie, a ja chcąc poczuć się bezpiecznie wtuliłem się w nią.

- Bo chciałem zapomnieć. Chciałem pozbyć się tego uczucia. Albo może po prostu nie chciałem czuć sam.- Wytłumaczyłem i wygodniej ułożyłem głowę na jej kolanach.

- A skąd pewność, że tylko ty ją kochasz? Może ona też coś do ciebie czuję ale po prostu tego nie mówi i nie pokazuję?- Mam zaczęła bawić się moimi włosami, a ja zamknąłem oczy.

- Nie wiem. Po prostu uwierzyłem, w to co ktoś mi powiedział. W to co ona mi kiedyś powiedziała.

- Uczucia niektórych ludzi zmieniają się z dnia na dzień Harry. Raz czujemy coś bardziej, raz słabiej. Może z nią właśnie tak było. Może jednego dnia cię nie kochała, ale potem znów cię zobaczyła i poczuła to samo co ty. 

- Skoro tak to dlaczego nic nie powiedziała? Dlaczego nie przyszła i nie powiedziała tych głupich dwóch słów?

- Chyba nie mnie powinieneś o to pytać skarbie.- Mama złożyła na moim policzku delikatny pocałunek.- Chcesz żebym zadzwoniła po Gemmę?- Usiadłem prosto i przeczesałem palcami włosy.

- Tak. Byłoby świetnie gdyby tutaj była.- Odpowiedziałem jej i posłałem jeden z wymuszonych uśmiechów, które opracowałem do perfekcji.- Będę na górze.- Dodałem i wstałem z kanapy kierując się w stronę schodów, a potem na górę gdzie znajdował się mój pokój. 

Uchyliłem lekko drzwi, wymacałem ręką włącznik światła i dopiero gdy lampa, się zaświeciła wszedłem do pokoju zamykając za sobą drzwi. Tutaj tak jak i w salonie nic się nie zmieniło. Stare łóżko nadal stało pod ścianą obok okna, a po nim stara szafka, która miała zapełnioną moimi kartkami szufladę. Stał na niej budzik, i dwa żołnierzyki, które kiedyś dostałem od taty. 

Ogromna szafa w rogu pokoju świeciła zapewne pustakami, ale to nic. Ważne że nadal tam była, z wyrytymi imionami- moim i Gemmy. Mały okrągły dywan na środku pokoju, na którym kiedyś się bawiłem. Niebieski ściany, z naklejkami przypominały mi o dzieciństwie i o wszystkich tych chwilach, które spędziłem w tym pokoju. Tak. Tutaj czułem, że gdzieś pasuję.    

Lottie.

Leżałam w całkowitej ciemności. Jedynym dźwiękiem jaki słyszałam był chodzący zegarek, który odliczał sekundy. Co chwilę moim ciałem wstrząsał szloch, a łzy napływały i napływały. I tak bez końca. Nie chciałam płakać, na prawdę. Jakoś samo tak wyszło. Gdy tylko się położyłam i pomyślałam o Harry zaczęłam płakać i nie mogę przestać. To jak zranił mnie, Perrie, a nawet Zayn'a było... Okropne. Nie powinien tego robić. Nie powinien postawić Louisa ponad nas wszystkich. Mimo wszystko. Mimo obietnic, które mi złożył zranił mnie.

- Gdy nie zastałem cię u ciebie, miałem nadzieję, że będziesz tutaj.- Szturchnął mnie lekko w ramie. - Harry pomóż mi.- Wyszeptałam i spojrzałam na niego załzawionymi oczami.  - Jak?- Zapytał i starł z mojego policzka łzy, które znów wypłynęły z moich oczy pokazując jaka jestem słaba. - Po prostu mnie przytul i obiecaj, że nigdy mnie nie zranisz.- Powiedziałam, a on od razu przygarnął moje ciało otulając je swoimi rękoma. - Obiecuję, że nigdy cię nie skrzywdzę.- Pocałował mnie w głowę, a ja poczułam się bezpieczna. Poczułam się jak kilka lat temu gdy płakałam podczas burzy, a tata przyszedł do mnie do pokoju i przytulał mnie aż burza nie minęła.

Skoro on nie potrafił dotrzymać słowa to może nigdy nic do mnie nie czuł? Może te wszystkie słowa były wypowiadane bez pokrycia? Założył się o mnie, nazmyślał Perrie. Może to wszystko było dla zabawy? Może pokochałam tego co nie trzeba? Nie kochasz go. Nie? W takim razie kogo kocham? Tego drugiego.

----------------------------------------------------------------------------------

Hej. Dodaję rozdział dzień wcześniej bo... Bo go skończyłam :) Jest on krótki i taki trochę ckliwy (jak dla mnie) ale wydaję mi się, że jest w miarę spoko.  Jak wiecie (z poprzedniej notki) piszę teraz sama i poszukuję kogoś chętnego do współpracy przy tym blogu jak i przy jeszcze jednym więc ten, jak coś nie to wiecie co robić :P Jak po Halloween? Ja tam w tym roku nigdzie nie byłam za stara jestem -.- Chciałabym przeprosić wszystkich Anonimów, którzy chcieli komentować a nie mogli: nie wiedziałam, że ustawienia się nie zmienione :* A i dziękuję za miły i dłuuugi komentarz: Ziallka 

A więc ten. Do następnego! :*

PS: Sorry za błędy!

Kamila♥